Księga pamiątkowa

Pierwszy rok szkolny w ustrzyckim liceum rozpoczął się 17 listopada 1951 r. po wcześniej przeprowadzonej wymianie obszarów przygranicznych pomiędzy Polską a Związkiem Radzieckim (Akcja Hrubieszów - Tomaszów). Ustrzyki Dolne wraz z Lutowiskami i Czarną wróciły do Ojczyzny. Przesiedlono tu mieszkańców Bełza, Sokala, okolic Tomaszowa Lubelskiego i Hrubieszowa.

Od tamtych wydarzeń mija w tym roku 50 lat. W minionym okresie mury szkolne opuściło ponad 2800 absolwentów. Wśród nich są: uczeni, duchowni, artyści, lekarze, prawnicy, nauczyciele i przedstawiciele niemal wszystkich zawodów. Wielu absolwentów znalazło pracę w okolicy, załoĹźyło własne rodziny, a obecnie posyła dzieci do swojej dawnej szkoły. Inni wyjechali na stałe, osiedlając się często w miejscu ukończenia studiów wyĹźszych. Absolwenci, utrzymujący kontakty ze swoimi profesorami i rówieśnikami, po latach bardzo Ĺźyczliwie i ciepło wspominają naukę w ustrzyckim ogólniaku. Szereg roczników zorganizowało spotkania towarzyskie po dwudziestu czy dwudziestu pięciu latach od złoĹźonego egzaminu dojrzałości. W spotkaniach tych uczestniczyli takĹźe zaproszeni profesorowie i wychowawcy. Jubileusz 50-lecia szkoły jest wspaniałą okazją do integracji absolwentów i nauczycieli.

Dla uświetnienia jubileuszu Liceum Ogólnokształcącego w Ustrzykach Dolnych została przygotowana niniejsza księga pamiątkowa, której celem jest przybliĹźenie zainteresowanym historii szkoły, jej wieloletnich profesorów, osiągnięć, zaprezentowanie wspomnień i tekstów o szkole obecnych uczniów a takĹźe zamieszczenie listy absolwentów i nauczycieli.

Księga nie stanowi klasycznej monografii, nie ma teĹź ambicji dzieła naukowego. Zamierzeniem zespołu redakcyjnego było umoĹźliwienie czytelnikom powrotu do szkolnych czasów młodości, osobistych przeĹźyć doznanych w murach liceum. Z całą pewnością praca nie zawiera pełnej informacji o szkole. Materiał historyczny opracowano w oparciu o zachowane Ĺşródła (kroniki szkolne, protokoły posiedzeń rady pedagogicznej, protokoły egzaminu dojrzałości, arkusze ocen, dzienniki lekcyjne, dokumenty wystawiane przez szkołę i władze oświatowe, prywatne zapiski).

KaĹźdy rozdział I części pt. Zarys historii szkoły stanowi odrębną całość i jest wyrazem indywidualnego spojrzenia poszczególnych autorów. Ze zrozumiałych względów ostatni okres jest najlepiej udokumentowany, toteĹź tekst ten jest najobszerniejszy. Część II wypełnia jedna praca o wymownym tytule Dostępność, zasięg terytorialny i społeczny oddziaływania Liceum Ogólnokształcącego w Ustrzykach Dolnych w latach 1951-2001. Kolejna część Niektórzy spośród wielu składa się z alfabetycznie uporządkowanych biogramów długoletnich nauczycieli i pracowników szkoły. Teksty te powstały za zgodą i przy współudziale zainteresowanych bądĹş ich rodzin. Część IV Wspomnienia absolwentów o profesorach i przyjaciołach zawiera wszystkie szkolne wspomnienia, które udało się pozyskać zespołowi redakcyjnemu, m.in. na skutek ogłoszonego konkursu przez Społeczny Komitet Obchodów 50-lecia Szkoły pt. Moja Szkoła. Kolejna część publikacji Ĺťycie zaczyna się po pięćdziesiątce, napisana z humorem przez obecnych licealistów, jest spojrzeniem uczniowskim na współczesne liceum. Księgę Pamiątkową dopełnia ostatnia część, składająca się z list absolwentów poszczególnych roczników (licealistów, którzy ukończyli szkołę i zdali egzamin dojrzałości w podanym roku), listy nauczycieli pracujących w okresie ostatniego półwiecza, kilku list uczniów wyróĹźnionych wg określonych kryteriów oraz listy sponsorów obchodów jubileuszu. Ponadto cała publikacja została wzbogacona o zdjęcia ilustrujące opisywane wydarzenia, dokumenty, wykresy, tabele itp.

Wszystkim osobom, dzięki którym została opracowana i wydana księga pamiątkowa Liceum Ogólnokształcącego w Ustrzykach Dolnych, składam serdeczne podziękowania. Szczególnie gorąco dziękuję autorom tekstów i zestawień, jak równieĹź zespołowi redakcyjnemu.

Profesorowie LO 

Niektórzy spośród wielu...

 

Leokadia Bigaj z domu Ulan
(2.09.1926 - 30.08.1997)

profesor LO w latach 1955-1983
nauczyciel bibliotekarz w latach1963-1991

Urodziła się 2 września 1926 r. w Uhercach. Naukę rozpoczęła w 1931 r. w Szkole Powszechnej w Stanisławowie, gdzie mieszkał na stałe Jej ojciec, sierĹźant Wojska Polskiego. W 1939 r. ukończyła szóstą klasę, a po wybuchu wojny wyjechała z rodzicami do Uherzec, gdzie podczas okupacji pracowała w majątku rolnym jako robotnica. Bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych rozpoczęła naukę w Gimnazjum i kontynuowała w Liceum Ogólnokształcącym w Sanoku w klasie o profilu fizyczno-matematycznym. Egzamin dojrzałości złoĹźyła w 1947 r.
Pierwszą pracę w zawodzie nauczycielskim podjęła w maju 1948 roku w Szkole Podstawowej w Zwierzyniu (powiat leski), a od września tego roku została przeniesiona do Bezmiechowej Górnej. W lutym 1950 roku złoĹźyła uzupełniający egzamin dojrzałości Liceum Pedagogicznego w Rzeszowie a w styczniu 1952 r. ukończyła Kurs Przysposobienia Zawodowego Nauczycieli Szkół Średnich w Poznaniu z zakresu biologii. W tym teĹź roku rozpoczęła pracę pedagogiczną w Liceum Ogólnokształcącym w Dubiecku oraz podjęła studia na kierunku biologia w WyĹźszej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, które z wynikiem dobrym ukończyła w roku 1954.
Na własną prośbę została przeniesiona przez władze powiatowe w czerwcu 1955 r. do pracy w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych.
W 1964 r. zawarła związek małżeński z Janem Bigajem.
W ramach pracy pedagogicznej w ustrzyckim liceum Pani Profesor Leokadia Bigaj nauczała biologii, higieny z ochroną środowiska, wielokrotnie pełniła funkcję wychowawcy oddziału, prowadziła kółko biologiczne i organizację młodzieĹźową Ligi Ochrony Przyrody oraz szkolną bibliotekę. W związku z tym w lutym 1974 r. ukończyła dwuletnie Studium Bibliotekarskie w Warszawie. Ponadto przygotowywała spotkania z rodzicami, na których wykładała zagadnienia pedagogiczne i wychowawcze.
DuĹźo uwagi i czasu poświęcała na organizację pracowni biologicznej, wspólnie z uczniami przez lata uprawiała ogródek szkolny, na którym wydzieliła poletko doświadczalne, służące do prowadzenia obserwacji botanicznych.
W zakresie kształcenia ustawicznego, współpracując z Towarzystwem Wiedzy Powszechnej, prowadziła wykłady dla pracujących oraz kursy przygotowawcze do egzaminów eksternistycznych. Sama teĹź pełniła rolę egzaminatora biologii.
Pracowała z prawdziwym oddaniem i pasją dzięki temu, że potrafiła swoje osobiste zainteresowania rozwijać poprzez pracę zawodową i zamiłowania czytelnicze w dziedzinie literatury pięknej i popularnonaukowej.
Jako wieloletna nauczycielka ustrzyckiego LO była powszechnie znana i szanowana w środowisku. W pracy z młodzieżą cechowała Ją Ĺźyczliwość, łagodność i wyrozumiałość. Była szczególnie wraĹźliwa na róĹźnego rodzaju niepowodzenia uczniowskie, starała się w tych przypadkach zawsze pomagać i wspierać, toteĹź licealiści, (a zwłaszcza dziewczęta), zwracali się do Niej w zaufaniu ze swoimi problemami.
Z dniem 31 sierpnia 1983 r. przeszła na emeryturę, kończąc pracę nauczyciela biologii, prowadząc w dalszym ciągu bibliotekę do roku 1991.

Zmarła 30 sierpnia 1997 r. W uroczystościach pogrzebowych, które odbyły się w Uhercach, wzięło udział wielu absolwentów i pracowników szkoły.

Za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej nagrodzona:
- dwukrotnie nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania w latach 1974-1982,
- nagrodą Powiatowej Rady Narodowej w 1958 r.,
- nagrodą Dyrektora LO w 1988 r.
Arkadiusz Lupa      

Stanisława Bramberger 
profesor LO w latach 1952-1987

Urodziła się 1 kwietnia 1927 r. w Uhnowie. Tam w 1934 r. rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. W 1944 r. na skutek działań wojennych przeniosła się wraz z rodziną do Brzeska (ówczesne woj. krakowskie), gdzie ukończyła gimnazjum. Egzamin dojrzałości złoĹźyła w 1948 r., po czym podjęła studia o specjalności historycznej w Państwowej WyĹźszej Szkole Pedagogicznej w Krakowie.
Pracę w zawodzie nauczycielskim rozpoczęła 15 sierpnia 1952 r. w Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych zgodnie z otrzymanym w 1951 r. nakazem pracy. Pani Profesor nauczała historii, nauki o konstytucji, wychowania obywatelskiego oraz propedeutyki nauki o społeczeństwie. Organizowała częste konkursy wiedzy związane z prowadzonymi zajęciami szkolnymi.
Z Jej inicjatywy powstała na terenie szkoły Izba Pamięci Narodowej, w której zebrano pamiątki związane z dziejami ziemi ustrzyckiej.
Współpracując z młodzieżą szkolną sprawowała m.in. funkcję opiekuna Szkolnego Koła Polskiego Czerwonego KrzyĹźa.
Pracowała równieĹź na rzecz Związku Nauczycielstwa Polskiego, pełniąc w nim róĹźnorodne funkcje.
31 sierpnia 1982 r. przeszła na emeryturę, pracując jeszcze - w niepełnym wymiarze godzin - do roku 1987.
W ciągu ponad trzydziestoletniej pracy pedagogicznej - zarówno w systemie dziennym, jak i wieczorowym - zapisała się w pamięci jako osoba obowiązkowa, mająca przyjazny stosunek do uczniów i współpracowników.
W czasie swojej długoletniej pracy została nagrodzona:
- Złotym Krzyżem Zasługi w 1974 r.,
- Nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania w 1976 r.,
- medalem „Zasłużony Bieszczadom” w 1967 r.,
- Medalem Komisji Edukacji Narodowej w 1984 r.

Małgorzata Kijowska

Maria Dul z domu Duj  
profesor LO w latach 1967-1992

Urodziła się 14 czerwca 1937 roku w Tuszowie Małym w powiecie mieleckim. Po ukończeniu siódmego roku Ĺźycia została zapisana do klasy pierwszej Szkoły Podstawowej w Tuszowie Narodowym. Tam ukończyła czwartą klasę. W 1948 roku wraz z rodziną przeprowadziła się do Grębowa w powiecie tarnobrzeskim. W 1951 roku ukończyła szkołę podstawową i podjęła naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Grębowie. Egzamin maturalny złoĹźyła w 1955 roku, uzyskując wysokie oceny z przedmiotów rocznych i maturalnych.
W roku szkolnym 1955/56 odbyła Państwowy Kurs w Przemyślu, uzyskując maturę pedagogiczną. Od 1 marca 1956 roku zgodnie z nakazem podjęła pracę w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych, a 1 lipca 1956 r. złoĹźyła ślubowanie nauczycielskie.
Pierwsze lata pracy poświęciła szkole podstawowej, ucząc w klasach od V do VII matematyki i śpiewu. Od początku stawiając na rzetelność i wysoki poziom przekazywania wiedzy, zyskała opinię wymagającej i życzliwej dla młodzieży.
W latach 1961-63 uczyła się stacjonarnie w Studium Nauczycielskim w Krośnie, kształcąc się w kierunku śpiewu i muzyki. Otrzymała dyplom w tej specjalności 24 czerwca 1963 roku.
Od 1 września 1967 roku podjęła pracę w Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych, ucząc muzyki i języka niemieckiego.
Studiowała zaocznie germanistykę i w 1979 roku uzyskała tytuł magistra filologii germańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego ze specjalizacją nauczycielską.
Wykonywała swój zawód sumiennie i z duĹźym poświęceniem, wzbogacając swój warsztat o cenne pomoce dydaktyczne. Była wysoko oceniana przez wizytatorów kuratoryjnych. Podnosiła swoje kwalifikacje, biorąc udział w kursach języka niemieckiego w Halle, Lipsku, DreĹşnie, Brandenburgu i Bohum.
W roku 1975 zorganizowała dla grupy uczniów wycieczkę krajoznawczą do NRD (Drezno, Miśnia i okolice).
Wysoki poziom nauczania języka niemieckiego w połączeniu z pasją wykonywania zawodu nauczycielki zaowocował podjęciem i ukończeniem studiów germanistycznych przez siedmiu absolwentów.
Uczniowie Pani Marii Dulowej uczestniczyli równieĹź w wojewódzkich konkursach recytatorskich poezji niemieckiej w latach 1979-1981, zdobywając I i II miejsca.
Odrębną dziedziną zainteresowań i działalności był Związek Harcerstwa Polskiego.
31 sierpnia1986 roku przeszła na emeryturę po 30 latach pracy. Do roku 1992 kontynuowała obowiązki nauczycielskie w niepełnym wymiarze.
Za pracę dydaktyczną i wychowawczą otrzymała liczne nagrody i odznaczenia; między innymi:
- List Pochwalny Ministra Oświaty w roku 1968,
- Złoty Krzyż Zasługi w roku 1978,
- Nagrody Kuratora Oświaty w latach 1975, 1981 i 1986,
- KrzyĹź Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w roku 1988.
Za osiągnięcia w społecznej pracy w ZHP otrzymała:
- Odznakę Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej w roku 1966,
- Odznakę Walterowską ZHP w roku 1968.

Agnieszka Roczniak

Stanisław Dul  
(19.12.1929 - 10.01.1997)

dyrektor LO w latach 1956-1987

Mgr Stanisław Dul pełnił najdłuĹźej funkcję dyrektora w dotychczasowej historii naszego liceum. Urodził się w Grębowie i tam po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w gimnazjum w ramach tajnego nauczania. Po zakończeniu II wojny światowej zdał maturę w tarnobrzeskim Liceum Ogólnokształcącym w 1948 r. i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra. Jeszcze w czasie studiów, w 1952 r. rozpoczął pracę pedagogiczną w Grębowie, skąd decyzją Kuratora Oświaty w Rzeszowie mgr. Kazimierza Ĺťmudki został przeniesiony do Ustrzyk Dolnych. 1 II 1956 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Ustrzykach Dolnych. Funkcję tę pełnił do czasu przejścia na emeryturę w 1987 r.
Praca w Ustrzykach Dolnych była najdłuĹźszym i najbardziej owocnym rozdziałem Jego aktywności zawodowej. Od początku skupił uwagę na poprawie bazy lokalowej i doborze kadry pedagogicznej. Rozpoczął prace adaptacyjne w istniejącym budynku, urządził kancelarię, pokój nauczycielski, adaptował niewykorzystane pomieszczenia w suterenach, utwardził podwórze. Środki finansowe przeznaczone na modernizację szkoły uzyskiwał z umów o wynajem budynku na cele kolonijne.
Dzięki temu zainstalowano centralne ogrzewanie i wodociąg, sanitariaty, dokonano remontu klatek schodowych. Największym sukcesem Dyrektora było zaangaĹźowanie Przedsiębiorstwa Robót Górniczych do wybudowania pełnowymiarowej sali gimnastycznej, przy której uzyskano pomieszczenie na bibliotekę, gabinet higieny szkolnej oraz zaplecze (pokój instruktorski, szatnie, sanitariaty, natryski, zaplecze magazynowe, mieszkanie oraz kotłownię wspólną dla obydwu budynków). Dzięki zabudowie wnęk zewnętrznych na całej wysokości głównego budynku uzyskano cztery izby lekcyjne, nowy pokój nauczycielski, pomieszczenie na harcówkę i dla samorządu uczniowskiego, zaplecze kuchenne zgodne z wymogami sanitarnymi, magazyn na niebezpieczne chemikalia. Większość kosztów poniosło PRG. Zmodernizowanie dotychczasowych pomieszczeń na skład opałowy dało dwa nowe pomieszczenia dydaktyczne.
Dyrektor Stanisław Dul miał zdolność skupiania wokół siebie zaangaĹźowanych ludzi, dzięki czemu udało się pod kierunkiem mgr Kazimierza Sojki wybudować boisko ziemne, które póĹşniej zajęto pod budowę obecnego Urzędu Miasta. Wspólnie z rodzicami z inicjatywy i osobistego zaangaĹźowania K. Sojki i J. Geło podjął budowę boiska asfaltowego, co na owe czasy było szczytem marzeń.
Osobiste zaangaĹźowanie Dyrektora udzieliło się takĹźe innym nauczycielom, dzięki czemu urządzono nowoczesną pracownię fizyki, chemii oraz inne gabinety przedmiotowe (dużą pomoc wniósł rodzic inĹź. Julian Gawron). W dziedzinie tworzenia bazy dydaktycznej Stanisław Dul był niestrudzonym tytanem pracy, czym zasłuĹźył sobie na pamięć pokoleń.
Drugą wielką troską Dyrektora był dobór odpowiedniej kadry pedagogicznej i rozwój placówki. Kierowanie liceum przejął w piątym roku jego istnienia. Wśród Rady Pedagogicznej jedna osoba miała wyĹźsze wykształcenie magisterskie a pięć wykształcenie zawodowe. Kiedy odchodził na emeryturę, wszyscy nauczyciele posiadali pełne kwalifikacje, co było wielkim sukcesem Dyrektora.
Dzięki odpowiednim zabiegom liceum powiększyło się z 4 do 12 oddziałów sprofilowanych. Osobne zagadnienie to troska o kształcenie pracujących, które - mimo wielu przeciwności - nie przerwało swego istnienia. Dyrektor osobiście czynił starania, by ta forma pracy była nieodłączną częścią działalności liceum. Wielu zakończyło kształcenie zdaniem matury, a następnie podejmowało studia wyĹźsze.
Niespodziewana śmierć przerwała nić Jego Ĺźycia 10 stycznia 1997 r., a pogrzeb był wielką manifestacją mieszkańców Ustrzyk Dolnych, którzy zetknęli się ze Stanisławem Dulem jako uczniowie, rodzice, współpracownicy, znajomi.
Stanisława Dula cechowała wysoka kultura osobista, troska o kadrę a szczególnie o młodzieĹź, dla której miał zawsze otwarte serce, starał się słuĹźyć pomocą, dobrą radą i jeśli zachodziła taka potrzeba, pomocą materialną. Inicjował wiele form wychowawczych, a będąc wymagającym wobec siebie, stawiał wymagania podopiecznym. Taka postawa zyskała Mu szacunek, powaĹźanie, sympatię środowiska, nauczycieli i młodzieĹźy.
Dużą wagę przykładał do wychowania przez kulturę, stąd Jego dążenie do organizowania szkolnych uroczystości artystycznych, wyjazdów do teatru, opery, spotkań z ludĹşmi kultury, rozwoju turystyki i krajoznawstwa. Ĺťycie kulturalne szkoły szczególnie rozwijało się w latach 1957-1963, kiedy zgrupował grono nauczycieli, rodziców i uczniów, którzy raz w miesiącu organizowali „wieczorki taneczne”. Celem tych imprez było przygotowanie młodych do Ĺźycia kulturalno-towarzyskiego bez alkoholu. Imprezy te integrowały szkołę ze środowiskiem, przysparzały przyjaciół liceum, w tym Ĺźołnierzy z Jednostki Wojskowej z Kwaszeniny. Dobra atmosfera wpłynęła na powstawanie licznych zespołów artystycznych i sportowych, które znane były w całym regionie, a nawet kraju.
Dyrektor Stanisław Dul był zaangaĹźowanym społecznikiem, szczególnie na rzecz pracowników oświaty w ramach pracy związkowej. Po nawiązaniu współpracy z Kuratorium Oświaty i Zarządem Głównym Związku Nauczycielstwa Polskiego organizował w okresie zimowym kursy narciarskie dla nauczycieli z całej Polski, za co został wyróĹźniony złotą odznaką ZNP. Za swoją pracę otrzymał szereg odznaczeń, wyróĹźnień i nagród, a wśród nich nagrody Kuratora i Ministra Oświaty, Złoty KrzyĹź Zasługi, KrzyĹź Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, ZasłuĹźony dla Województwa Rzeszowskiego, ZasłuĹźony Bieszczadom. Najbardziej cenił jednak - jak mówił do mnie - Medal Komisji Edukacji Narodowej jako ten, który ściśle związany był z Jego pracą zawodową.

Gdyby jednym zdaniem chcieć ukazać postać dyrektora Stanisława Dula, trzeba by powiedzieć, Ĺźe liceum ustrzyckie było najwaĹźniejsze w Jego Ĺźyciu, dla niego poświęcił swój czas, siły i zdolności, czym zasłuĹźył sobie na szerokie uznanie i czołowe miejsce w historii naszej szkoły.
Kazimierz Szmyd

Janina Geło z domu Wojciechowska  
profesor LO w latach 1961-1999,
wicedyrektor szkoły w latach 1988-1999

Urodziła się 9.03.1939 r. w Bukowsku w powiecie sanockim. Ukończyła siedmioletnią szkołę podstawową i czteroletnie LO w Sanoku. Egzamin dojrzałości złożyła w 1958 r., po czym podjęła naukę w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego w Katowicach, kończąc je w czerwcu 1961 r.
Posiadając wówczas pełne kwalifikacje do nauczania wybranego przez siebie przedmiotu, od 1.09.1961 r. podjęła pierwszą swoją pracę zawodową w charakterze nauczyciela wychowania fizycznego w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych. Wstąpiła równieĹź do Związku Nauczycielstwa Polskiego, w którego ramach organizowała zawody sportowe nauczycieli oraz startowała jako zawodniczka w druĹźynie piłki siatkowej i tenisa stołowego. W celu podniesienia swoich kwalifikacji Pani Janina Geło zdecydowała się na studia magisterskie w Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Po czterech latach kształcenia obroniła pracę magisterską w 1978 r.
Po rozdzieleniu szkół w 1963 roku pracowała w pełnym wymiarze w LO oraz jeszcze przez pewien czas na części etatu w szkole podstawowej. W latach 1961-1965 pełniła rolę wychowawcy Ĺźeńskiego Internatu LO.
W latach 60. - jako kurator sądowy - w ramach pracy społecznej opiekowała się nieletnimi wskazanymi przez Sąd Rejonowy w Jaśle. Była równieĹź w tym czasie instruktorem ZHP w Komendzie Hufca Ustrzyki Dolne i prowadziła zajęcia z druĹźyną zuchów w szkole podstawowej.
Przez cały okres pracy nauczycielskiej konsekwentnie kształtowała postawę zdrowego stylu Ĺźycia, aktywności fizycznej, czynnej rekreacji wolnej od nałogów i uĹźywek. Wartości te upowszechniała między innymi poprzez prowadzenie zajęć Szkolnego Klubu Sportowego, organizowanie zawodów i przygotowywanie druĹźyn licealistek do rywalizacji sportowej.
Organizowała wielokrotnie zawody rejonowe w piłce koszykowej dziewcząt oraz współorganizowała zawody w innych grach zespołowych i w lekkiej atletyce. Zgodnie z przyjętym kalendarzem imprez szkolnych wspólnie z profesorem Kazimierzem Sojką przez wiele lat przygotowywała „Dzień Sportu”. W bogatym programie tej imprezy uczestniczyła cała młodzieĹź szkolna.
Szkolne druĹźyny dziewcząt prowadzone przez Panią Profesor wielokrotnie sięgały po finałowe miejsca w zawodach wojewódzkich w piłce koszykowej w ramach: Wojewódzkich Igrzysk MłodzieĹźy (corocznie II, III miejsce w latach osiemdziesiątych), Wojewódzkiej Ligi Koszykówki (lata 1976-77), Wojewódzkich Mistrzostw Szkół Ponadpodstawowych (1978).
Dzięki zaangaĹźowaniu J. Geło i K. Sojki we współzawodnictwie międzyszkolnym uczniowie LO zdobywali wysokie lokaty w konkursie na najbardziej usportowioną szkołę województwa krośnieńskiego (I miejsce w 1974 r., II w 1978 r. i 1986 r., III w 1979 r. i 1981 r.). Były teĹź sukcesy w zawodach lekkoatletycznych, a zwłaszcza w biegach przełajowych.
DuĹźo uwagi poświęcała pracy wychowawczej. Zawsze Ĺźyczliwa i przyjazna młodzieĹźy, starała się w sposób obiektywny z korzyścią dla uczniów rozwiązywać często niełatwe problemy. Pełniła czterokrotnie funkcję wychowawcy oddziału, poświęcając swoim wychowankom czas na organizację Ĺźycia pozaszkolnego (wycieczki turystyczno-krajoznawcze, imprezy klasowe, ogniska, rajdy).
Warto teĹź wspomnieć o roli Pani Profesor w corocznym przygotowywaniu maturzystów do tradycyjnego tańca zabawy studniówkowej - poloneza, który przybierał szereg złoĹźonych i oryginalnych figur.
Na wniosek dyrektora LO mgr. Kazimierza Szmyda, Kurator Oświaty i Wychowania w Krośnie dr Tomasz Blecharczyk 15.09.1988 r. powierzył mgr Janinie Geło obowiązki wicedyrektora szkoły. Współpracowała na tym stanowisku takĹźe z następnymi dyrektorami - mgr. Janem Kruczyńskim i mgr. Arkadiuszem Lupą. W roku szkolnym 1993/94 na skutek długotrwałej choroby dyrektora, w zasadzie samodzielnie kierowała szkołą. Jako wicedyrektor o duĹźym doświadczeniu pedagogicznym angaĹźowała się szczególnie w problematykę wychowawczą, odpowiadała między innymi za szkolną dokumentację i stronę organizacyjną egzaminu dojrzałości. Na swój wniosek rozwiązała stosunek pracy 31.08. 1999 r., przechodząc na emeryturę.

Za osiągnięcia w pracy zawodowej nagrodzona:
- Złotym Krzyżem Zasługi w 1988 r.,
- dwukrotnie nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania w Krośnie w latach 1981 i 1991,
- nagrodą dyrektora LO w latach: 1984, 1989, 1991, 1994, 1996, 1997, 1998.
Arkadiusz Lupa

Maria Kamińska z domu Cybruch
profesor LO w latach 1974-1990

Maria Kamińska urodziła się 8 grudnia 1926 r. w Uhnowie w powiecie Rawa Ruska (woj. lwowskie). Jej biografię juĹź od lat gimnazjalnych skomplikowały wyroki historii. Ojciec, aresztowany przez władze radzieckie w grudniu 1939 r. i zesłany w głąb ZSRR, zginął bez wieści. Maria wraz z matką znalazły się w Kazachstanie w kwietniu 1940 r. Powrót do ojczyzny był moĹźliwy dopiero sześć lat póĹşniej na podstawie porozumienia między rządem polskim a radzieckim w sprawie repatriacji obywateli polskich z terenów ZSRR. Miejscem powrotu był Uhnów - rodzinne strony matki.
Pani Maria dopełniła wykształcenie, kończąc IV klasę gimnazjum w Pyskowicach na Śląsku oraz pięciomiesięczny kurs pedagogiczny w Zamościu. W lutym 1948 r. objęła pierwszą posadę nauczycielską w Korczowie oraz we wsi Korczmin w powiecie Tomaszów Lubelski, uzupełniając jednocześnie kwalifikacje pedagogiczne.
W 1950 r. wyszła za mąż za leśnika Czesława Kamińskiego.
W paĹşdzierniku 1951 r. rodzina Kamińskich została przesiedlona do miejscowości Brzegi Dolne w powiecie ustrzyckim, gdzie pani Maria podjęła pracę w szkole podstawowej. Przez rok pełniła tu równieĹź funkcję dyrektora.
W latach 1955-1960 studiowała zaocznie w WSP w Krakowie, uzyskując tytuł magistra filologii polskiej.
Przez osiem lat była kierownikiem Powiatowego Ośrodka Metodycznego w Ustrzykach Dolnych, pracowała równieĹź społecznie w ZNP.
Od 1974 r. podjęła pracę polonistki w LO w Ustrzykach Dolnych, wykazując niezwykłą rzetelność i osiągając doskonałe wyniki w procesie dydaktyczno-wychowawczym. W 1982 r. przeszła na emeryturę, pracując nadal na część etatu. Ma dwoje dzieci, syna Zbigniewa i córkę Barbarę, którzy są absolwentami ustrzyckiego liceum.
Uhonorowana Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP, Medalem XXX-lecia oraz Nagrodą Ministra Oświaty i Wychowania II stopnia.

Danuta Mazur

Lucyna Kijanka z domu Bindas
profesor LO w latach 1973-1999

Urodziła się 12 maja 1950 roku w Węglówce w powiecie krośnieńskim. W 1957 roku wraz z rodzicami przeprowadziła się do Ustrzyk Dolnych, gdzie rozpoczęła naukę w szkole podstawowej, a po jej ukończeniu naukę kontynuowała w Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1968 roku rozpoczęła studia na wydziale Filologii Rosyjskiej w WyĹźszej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. W roku 1973 uzyskała tytuł magistra filologii rosyjskiej i rozpoczęła pracę w Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych jako nauczycielka języka rosyjskiego.
W swej pracy wychowawczej i opiekuńczej prowadziła szkolne Towarzystwo Przyjazni Polsko-Radzieckiej oraz była opiekunem sklepiku uczniowskiego. Przez cały czas pełniła równieĹź funkcję wychowawcy klasowego oraz pracowała w Zaocznym i Eksternistycznym Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych. Odzwierciedleniem jakości Jej pracy są nagrody Kuratora Oświaty i Wychowania w 1981 roku oraz Dyrektora Szkoły w latach 1994 i 1997.
Wszyscy Jej wychowankowie i uczniowie wspominają Ją z sympatią jako osobę wymagającą, a jednocześnie wyrozumiałą i pogodną. Współpracownicy zgodnie przyznają, Ĺźe jest to osoba energiczna, która wnosi duĹźo radości do otoczenia.
Z pasją nauczała języka rosyjskiego przez 25 lat. 1 września 1999 r. przeszła na emeryturę, kontynuując współpracę z Zaocznym Liceum dla Dorosłych w Ustrzykach Dolnych.
Małgorzata Piotrowska

Kazimierz Kołodziński
profesor LO w latach 1967-1983

Urodził się 1.01.1940 roku w Kopylach (pow. Łuck - obecnie Ukraina) w rodzinie nauczycielskiej. W 1953 roku ukończył Szkołę Podstawową w Tarnowskiej Woli (pow. Tarnobrzeg), a w 1957 r. zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Nowej Dębie (pow. Tarnobrzeg).
W 1957 roku rozpoczął studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, lecz po 2 miesiącach zrezygnował i podjął pracę w Zakładach Metalowych w Nowej Dębie. W 1958 roku został studentem chemii na Uniwersytecie Warszawskim. Studia ukończył w roku 1965 z wynikiem bardzo dobrym (temat pracy magisterskiej: „Wyznaczenie warunków optymalnych dla oczyszczania elektrolitów podstawowych od śladowych zanieczyszczeń nieorganicznych w układach przepływowych”).
Od września 1965 r. do czerwca 1966 r. pracował w Kombinacie Siarkowym w Machowie k.Tarnobrzegu. WyposaĹźony juĹź w szkole średniej w znajomość języka łacińskiego i rosyjskiego, pewnego dnia, patrząc na rzeczywistość zastosował w jednym zdaniu po jednym wyrazie z wymienionych języków i za ten przejaw szewskiej pasji dostał „wilczy bilet”, który uprawniał go do podjęcia pracy jedynie w oświacie.
Pierwszy kontakt z pracą w szkole miał podczas przerwy w studiach, gdyĹź od 1 września do 1 listopada 1963 r. pracował jako nauczyciel fizyki w Liceum Ogólnokształcącym w Nowej Dębie. 1 września 1966 r. rozpoczął pracę w Technikum Chemicznym w Sarzynie jako nauczyciel chemii. Zajmował się teĹź umuzykalnianiem młodzieĹźy, a równieĹź kolegów - nauczycieli. Jego najpojętniejszym „uczniem” spod znaku Bacha i Beethovena był póĹşniejszy rektor Politechniki Rzeszowskiej Bolesław Fleszar.
Do ustrzyckiego LO trafił w 1967 roku, a głównym powodem przeprowadzki był stan zdrowia matki, dla której niezbędna była zmiana klimatu. Praca rozpoczęta 1 września 1967 roku była bardzo efektywna, czego wyrazem jest zorganizowanie i wyposaĹźenie pracowni chemicznej. Zostało to dostrzeĹźone i pochwalone przez Okręgowy Ośrodek Metodyczny w dosyć niespodziewanych okolicznościach. Lekcję pokazową miała poprowadzić nauczycielka, której dzień wcześniej zmarł ojciec. Profesor K. Kołodziński zaprosił wówczas gości z OOM na lekcję chemii. Warto dodać, Ĺźe część pomocy do pracowni została wykonana z własnych materiałów Pana Profesora Kołodzińskiego, a do pracy udało Mu się zaangaĹźować dużą grupę uczniów. Słynął zresztą z tego, Ĺźe potrafił do swoich pomysłów przekonywać młodzieĹź.
Niekonwencjonalny, ale szczerze oddany pracy z młodzieżą, bardzo sumienny w wykonywaniu swoich obowiązków, świetny pedagog i wychowawca, innowator w zakresie systemu oceniania. KtóĹź z tych, których uczył Profesor Kołodziński nie pamięta ocen duĹźych, małych, połówek i ćwiartek ocen. Szczególnie cenne w tym systemie były „małe piąteczki”. Oznaczały one przejaw geniuszu u ucznia, który otrzymywał taką ocenę.
Podejmując się jakiegoś zadania, oddawał mu się bez reszty, obojętnie czy była to opieka nad samorządem, czy organizacja wycieczki, choć często podkreślał, że jest „nędznym organizatorem”. Jako wychowawca potrafił stworzyć wspaniały klimat w zespole klasowym, a problemy wychowawcze występowały sporadycznie.
Był człowiekiem o wszechstronnych zainteresowaniach - muzyka klasyczna, biegła znajomość języka angielskiego, społecznik, w pozytywnym znaczeniu tego słowa. W roku 1980 aktywnie włączył się w proces przemian społecznych i politycznych, mających na celu demokratyzację Ĺźycia w naszym kraju i na terenie szkoły. Stanął na czele nauczycielskiej „Solidarności”. Bardzo przeĹźył, podobnie jak miliony Polaków, wprowadzenie reĹźimu stanu wojennego. Kosztowało Go to utratę zdrowia i miejsca pracy.
12 listopada 1982 r. został zawieszony w pełnieniu obowiązków słuĹźbowych przez Kuratora Oświaty w Krośnie Józefa Tofilskiego. Na podstawie nieludzkich przepisów stanu wojennego został - po orzeczeniu Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie Krośnieńskim - karnie przeniesiony 20 stycznia 1983 r. do Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Ustrzykach Dolnych (dziś Zespół Szkół Publicznych nr 2). W uzasadnieniu orzeczenia bzdurnie napisano, iĹź realizował nieodpowiednie cele wychowawcze w procesie lekcyjnym.
Po tych wydarzeniach nastąpił okres pedagogicznej banicji tego wybitnego pedagoga - Zbiorcza Szkoła Gminna w Ustrzykach Dolnych, Szkoła Podstawowa w Równi, renta chorobowa. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia w grudniu 1987 roku zrezygnował z pracy.
Wraz z likwidacją PRL podjął raz jeszcze pracę pedagogiczną w 1989 r. na części etatu jako nauczyciel nauczania indywidualnego w Szkole Podstawowej nr 2 i w LO w Ustrzykach Dolnych. Pracę zakończył 31 sierpnia 1993 r.
Ĺťonaty od 1969 roku - Ĺźona Maria, czworo dzieci.

Za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej wyróĹźniony:
- Nagrodą Kuratora Oświaty - 1973 r.
- Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej - 1978 r.

Jak sam stwierdził, Bóg ustrzegł go przed odznaczeniami państwowymi hojnie rozdawanymi w minionej epoce.

Janusz Wilczak

Zofia Malecka
profesor LO w latach 1952-1982

Zofia Malecka urodziła się 4 grudnia 1926 roku w Lubczy w powiecie jasielskim (woj. rzeszowskie). Edukację rozpoczętą w roku 1934 w Publicznej Szkole Powszechnej w Lubczy przerwała okupacja. W latach 1945-1949 uczęszczała do Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej w Jodłowej, gdzie zdobyła wykształcenie średnie i złoĹźyła egzamin dojrzałości. Kwalifikacje zawodowe do nauczania geografii zdobyła na Wydziale Przyrodniczo- Geograficznym w Państwowej WyĹźszej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, którą ukończyła w roku 1952.
Zgodnie z nakazem pracy, który otrzymała tuĹź po ukończeniu studiów, podjęła pracę jako nauczycielka geografii w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej w Ustrzykach Dolnych. W tym okresie pracowała równieĹź jako wychowawczyni internatu, w którym zamieszkała. Po rodziale szkół pracowała w pełnym wymiarze godzin w liceum, ucząc geografii, astronomii oraz chemii. Wypełniając obowiązki nauczyciela i wychowawcy, wykazywała wyjątkową sumienność.
W roku 1964 wyszła za mąż.
ZaangaĹźowana w upowszechnianie wiedzy o kraju i w rozwój turystyki w Bieszczadach, pełniła przez ponad 10 lat (1959-1969) funkcję kierownika Szkolnego Powiatowego Ośrodka Krajoznawczo-Turystycznego w Ustrzykach Dolnych. Była załoĹźycielką wielu szkolnych schronisk wycieczkowych, m.in. w Czarnej, Stuposianach, Jasieniu oraz w Ustrzykach Dolnych. Kierowała Szkolnym Schroniskiem Wycieczkowym w Ustrzykach Dolnych i wypoĹźyczalnią sprzętu turystycznego. Z ogromnym zapałem i energią przez wszystkie lata swojej pracy prowadziła Szkolną Kasę Oszczędności przy LO.
W roku 1982 przeszła na emeryturę, pracując nadal na część etatu do roku 1989.

Urszula Steciuk

Emilia Pastuszka z domu Dyrda
profesor LO w latach 1967-1989

Urodziła się 15 stycznia 1944 r. w Krystynopolu (obecna Ukraina). W 1951 roku na skutek zmiany przebiegu granic między Polską a ZSRR wraz z rodzicami i bratem zamieszkała w Bystrem w powiecie ustrzyckim. W tym samym czasie rozpoczęła edukację w Szkole Podstawowej w Bystrem, a następnie w Lipiu. Naukę kontynuowała w Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych. W 1962 r. złoĹźyła egzamin dojrzałości i podjęła studia w WyĹźszej Szkole Pedagogicznej w Opolu na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. Tytuł magistra matematyki otrzymała w 1967 r.
W 1966 r. zawarła związek małżeński z uczącym od 1959 r.w liceum profesorem fizyki Eugeniuszem Pastuszką.
Bezpośrednio po obronie pracy magisterskiej podjęła pracę w ustrzyckim Liceum Ogólnokształcącym. Jednocześnie podnosiła swoje kwalifikacje zawodowe, kończąc m.in. centralny kurs metodyki zajęć wychowania obywatelskiego (1971 r.), centralny kurs dla matematyków uczących w klasach profilowanych (1972 r.), studium przedmiotowo-metodyczne dla nauczycieli matematyki (1979 r.). W 1989 r. uzyskała drugi stopień specjalizacji zawodowej w zakresie matematyki.
W ramach swojej wieloletniej pracy pedagogicznej Pani Profesor Emilia Pastuszka nauczała matematyki, fizyki, wielokrotnie pełniła funkcję wychowawcy oddziału klasowego.
Brała niezwykle aktywny udział w Ĺźyciu społecznym i kulturalnym szkoły. Jako opiekun Szczepu Związku Harcerstwa Polskiego organizowała liczne spotkania, konkursy, wycieczki, rajdy oraz wiele innych imprez, które gromadziły liczne grupy młodzieĹźy. Prowadziła teĹź kółko matematyczne.
DuĹźo uwagi i czasu poświęcała fotografii, spotykając się z licealistami w ramach kółka fotograficznego. Wynikiem tej pracy były wystawy i konkursy młodych fotografików. W ten sposób m.in. powstawała bogata dokumentacja imprez i uroczystości związanych z historią i działalnością liceum, co stanowi materiał szkolnych kronik.
Przez wiele lat sprawowała opiekę nad Szkolnym Kołem PCK, pracując z pełnym poświęceniem i pasją. Szczególną uwagę przywiązywała do utrzymywania stałego kontaktu z pensjonariuszami Domu Pomocy Społecznej w Moczarach, dla których młodzieĹź - z róĹźnych okazji - przygotowywała drobne upominki oraz występy artystyczne. W ten sposób uczyła młodych ludzi wraĹźliwości, szacunku i poświęcenia dla drugiej, potrzebującej pomocy i zainteresowania osoby. W wyniku tej współpracy mieszkańcy Domu Pomocy przyjeĹźdĹźali do liceum na spotkania z młodzieżą oraz np. z koncertem kolęd. Za tę działalność uhonorowana została Odznaką Honorową PCK III stopnia.
Jako osoba wraĹźliwa na ludzką krzywdę organizowała takĹźe zbiórki odzieĹźy dla ludzi będących w trudnej sytuacji materialnej.
W historii szkoły zapisała się jako osoba niezwykle aktywna, chętnie pracująca z młodzieżą, zarówno w ramach zajęć obowiązkowych, jak i pozaszkolnych.
1 września 1999 r. przeszła na emeryturę po przepracowaniu 31 lat.

Małgorzata Kijowska

Eugeniusz Pastuszka
profesor LO od roku 1959

Eugeniusz Pastuszka urodził się 16 stycznia 1935 r. w Wodący na KielecczyĹşnie. Średnie wykształcanie zdobył w Siennie, w tamtejszym LO, będąc wychowankiem uznanego póĹşniej w świecie nauki ks. profesora Włodzimierza Sedlaka - autorytetu w dziedzinie bioelektroniki. Osobowość profesora zainspirowała zapewne młodego maturzystę do podjęcia studiów na Wydziale Matematyczno-Fizycznym WSP w Opolu, które odbył w latach 1954-1958, specjalizując się w zakresie fizyki.
We wrześniu 1958 r. podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym i Pedagogicznym w Bodzentynie.
Następny rok szkolny rozpoczął w Bieszczadach jako nauczyciel fizyki w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych i wychowawca internatu, w którym zamieszkał. 15 grudnia 1959 r. obronił pracę magisterską. Został równieĹź mianowany metodykiem fizyki i chemii w Ośrodku Metodycznym, działającym przy ówczesnym powiecie. ZaangaĹźowany w pracę związkową dwie kadencje pełnił funkcję skarbnika ZNP. Pracował równieĹź na kursach eksternistycznych.
W 1966 r. założył rodzinę.
Jako nauczyciel fizyki z wielkim oddaniem organizował profesjonalną pracownię, którą unowocześniał przez następne lata, angaĹźując zainteresowanych wychowanków.
Praca Profesora wykraczała poza programowe treści lekcji; potrafił zainteresowaną i uzdolnioną młodzieĹź zarazić pasją naukową. Przez wiele lat przygotowywał licealistów do konkursów przedmiotowych, organizował spotkania z ludĹşmi nauki, wycieczki na Kielecczyznę i w inne regiony Polski, wykazując talent organizatorski i zdobywając uznanie swoich wychowanków.
Dzięki osobistemu zaangaĹźowaniu Profesora ustrzyckie LO nawiązało współpracę z liceum w Sieniawie, a młodzieĹź obu szkół miała okazję spotkań w obu placówkach.
Uczniowie Profesora odnieśli wiele sukcesów w uznanych konkursach przedmiotowych. Brali udział i zajmowali wysokie miejsca w Ogólnopolskim Konkursie Prac Naukowych z Fizyki organizowanym przez Instytut Fizyki PAN. Przygotowywali interesujące prace, prezentowane równieĹź w Regionalnym Konkursie Prac Uczniowskich z Fizyki w Instytucie WSP w Rzeszowie.

Za wieloletnią pracę Profesor E. Pastuszka otrzymał:
- Nagrodę Ministra Edukacji II stopnia,
- dwie Nagrody Kuratora Oświaty (w Krośnie i Rzeszowie),
- Nagrodę Specjalną Zarządu Powiatu Bieszczadzkiego.

W roku 2000 przeszedł na emeryturę, ale pracuje nadal w LO na części etatu.

Danuta Mazur

 

Stefan Pitera 
profesor LO w latach 1960-2000

Stefan Pitera urodził się 27 lutego 1927 r. w Domaradzu w powiecie brzozowskim. Wojna i okupacja przerwały czteroletnią edukację w szkole powszechnej, którą uzupełnił w 1945 roku. Od 1 września 1945 r. uczęszczał do Prywatnego Gimnazjum Zarządu Gminnego w Domaradzu, a następnie do Liceum Matematyczno - Przyrodniczego w Krośnie, w którym w 1950 r. złoĹźył egzamin dojrzałości. Ukończył jednocześnie kurs pedagogiczny.
Od września 1950 r. na podstawie nakazu pracy objął stanowisko nauczyciela i kierownika Szkoły Podstawowej w Grabaninie - Sadkach w powiecie jasielskim. Od listopada 1952 r. pracował jako nauczyciel matematyki i fizyki w LO w Nowym Żmigrodzie. W 1957 został przeniesiony do Szkoły Podstawowej w Jodłowej. W latach 1957-1964 studiował zaocznie w WSP w Krakowie, uzyskując tytuł magistra matematyki.
Rok 1960 ma w biografii Profesora szczególne znaczenie, poniewaĹź na stałe związał Jego los z Bieszczadami. Tu podjął pracę nauczyciela matematyki w LO w Ustrzykach Dolnych, załoĹźył rodzinę, ugruntował pozycję doskonałego wykładowcy i niezwykle wymagającego nauczyciela. W pełnym wymiarze godzin pracował w ustrzyckim liceum do 1987 r., a na części etatu do roku 2000.
Został odznaczony:
- Brązowym Krzyżem Zasługi,
- Złotym Krzyżem Zasługi,
- KrzyĹźem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, za trzydziestoletnią, szczególnie wyróĹźniającą pracę pedagogiczną.
Otrzymał także:
- Nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia,
- Nagrodę Kuratora Okręgu Szkolnego w Rzeszowie oraz odznakę „Zasłużony Bieszczadom”

O skromności Profesora moĹźe świadczyć fragment wypowiedzi, którą przesłał autorom tego opracowania. Pozwalamy ją sobie zacytować jako małą dygresję, dedykowaną byłym wychowankom Pana S. Pitery:
„W LO w Ustrzykach Dolnych pracowałem w latach 1960/61 do 1986/87 jako nauczyciel matematyki. Prawie nigdy nie byłem zadowolony z wyników mojej pracy, gdyĹź na moje wyniki bardzo negatywnie wpływała dość duĹźa absencja, z którą musiałem stale walczyć. Mimo tych niezbyt wysokich wyników, moi absolwenci na ogół pozytywnie zdawali egzaminy na wyĹźsze uczelnie. Ku mojemu zdziwieniu władze oświatowe przyznały mi dodatek pedagogiczny w wysokości 13% moich poborów oraz dyplom profesora szkoły średniej.”

Danuta Mazur

Stefania Piterowa
główna księgowa LO w latach 1952-1998

Stefania Piterowa urodziła się 26 grudnia 1935 r. w Skwarzawie Starej w powiecie Ĺťółkiew (województwo lwowskie). Zawierucha wojenna spowodowała, Ĺźe po roku 1945 powrót do rodzinnego domu nie był moĹźliwy. Rodzice znaleĹşli krótką przystań w Uhnowie, gdzie p. Stefania ukończyła siódmą klasę szkoły powszechnej i zapisała się do Państwowego Liceum Przemysłu OdzieĹźowego w Bełzie.
W roku 1951, dzieląc los wielu przesiedleńców, rodzina Pani Stefanii znalazła się w Bieszczadach, we wsi Jałowe w powiecie ustrzyckim.
1 maja 1952 r. Pani Stefania podjęła pracę sekretarki w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych. Dopełniła wykształcenie w Korespondencyjnym LO w Krośnie, składając w roku 1957 egzamin dojrzałości. W 1962 roku wyszła za mąż za profesora matematyki Stefana Piterę i zamieszkała w Ustrzykach Dolnych. Na świat przyszły córki - Maryla i Jadwiga. Obie są absolwentkami tutejszego liceum oraz - zgodnie z tradycją rodzinną - ukończyły matematykę w WSP w Rzeszowie.
Lata pracy Pani Piterowej w ustrzyckim LO to właściwie cała historia pięćdziesięciolecia. Świadectwo pracy z typową rzetelnością określa fakty: od 1.05.1952 r. do 15.10.1998 r. zatrudniona w pełnym wymiarze godzin; w tym od 1.05.1953 r. w charakterze starszej, a od 1.12.1961 r. - głównej księgowej.
Wszyscy, którzy znają p. Stefanię, wiedzą jednak, Ĺźe była w szkole kimś więcej, a Jej energia i optymizm udzielały się współpracownikom i uczniom.
Obowiązki słuĹźbowe to nie tylko prowadzenie księgowości w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym, internacie i świetlicy z doĹźywianiem, ale takĹźe kilka lat troski o rachunkowy porządek w Kasie Zapomogowo-PoĹźyczkowej pracowników oświaty i Zarządzie Powiatowym ZNP.
Talent organizacyjny Pani Stefanii pamiętają zapewne takĹźe uczestnicy obozów sportów zimowych, przygotowywanych dla nauczycieli wychowania fizycznego w ustrzyckim liceum przez Zarząd Główny ZNP, oraz pracownicy oświaty, korzystający w wypoczynku letniego w internacie Zbiorczej Szkoły Gminnej.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymała:
- Złotą Odznakę ZNP,
- Srebrną i Złotą Odznakę Honorową Ligi Ochrony Przyrody,
- Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi,
- Odznakę „Zasłużony Bieszczadom”.

Ĺťaden kwestionariusz czy biogram nie odda jednak osobowości Pani S. Piterowej i zakresu wykonanych przez nią obowiązków. Między rubryki urzędowych sformułowań naleĹźałoby zapisać wersy oddające zapał, energię, talent i przede wszystkim serce, które wkładała w kaĹźdy dzień pracy przez 46 lat.

Danuta Mazur

Alicja Sojka z domu Buziewicz
(1936-1994)

profesor LO w latach 1960-1986

Urodziła się w 1936 r. w Krystynopolu (obecna Ukraina), córka Stanisława Buziewicza i Teresy z Dubskich. Do 1944 r. mieszkała we Lwowie, gdzie rozpoczęła edukację w tamtejszej szkole podstawowej. Następnie wraz z rodziną powróciła do Krystynopola. W 1949 r. kontynuowała naukę w bełskim Gimnazjum Ogólnokształcącym. Na skutek zmiany przebiegu granic między Polską a ZSRR wyjechała do Tyszowiec, gdzie ukończyła Państwowe Liceum Ogólnokształcące. W 1953 r. złoĹźyła egzamin dojrzałości, po czym w 1954 r. została absolwentką kursu pedagogicznego.
Pierwszą pracę w zawodzie nauczycielskim podjęła w 1954 r. w Szkole Podstawowej w Wychodach, a następnie w Łaszczowie (woj. lubelskie). W 1960 r. została zatrudniona w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych na stanowisku nauczyciela wychowania plastycznego i technicznego.
Pracując, równocześnie doskonaliła swój warsztat zawodowy, kończąc Studium Nauczycielskie w Rzeszowie (1966), kurs elektroniki i mechaniki przy Okręgowym Ośrodku Metodycznym w Rzeszowie (1970) oraz studia wyĹźsze na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Tytuł magistra pedagogiki otrzymała 2 listopada 1979 r.
W 1961 r. zawarła związek małżeński z Kazimierzem Sojką - nauczycielem wychowania fizycznego i przysposobienia obronnego.
W ramach pracy pedagogicznej w ustrzyckim liceum Pani Profesor Alicja Sojka nauczała wychowania plastycznego i technicznego. DuĹźo uwagi i czasu poświęciła zorganizowaniu - niemalĹźe od podstaw - pracowni zajęć technicznych, którą systematycznie wzbogacała o pomoce dydaktyczne. Lekcje plastyki prowadziła nie tylko w szkole, ale i w plenerze.
Organizowała liczne wystawy plastyczne, konkursy, dbała o estetykę szkoły oraz odpowiednią oprawę szkolnych uroczystości i imprez sportowych.
Za swoją pracę otrzymała Złoty Krzyż Zasługi (1974 r.) oraz Nagrodę Kuratora Oświaty i Wychowania (1980 r.).
31 sierpnia 1986 r. przeszła na emeryturę po przepracowaniu 32 lat w zawodzie nauczycielskim.
Zmarła 11 lutego 1994 r. W uroczystościach pogrzebowych, które odbyły się w Ustrzykach Dolnych, wzięli udział uczniowie, absolwenci oraz pracownicy szkoły.

Małgorzata Kijowska

Kazimierz Sojka
profesor LO w latach 1955-1989

sportowiec, działacz sportowy, wychowawca kadr w narciarstwie klasycznym, alpejskim i biathlonie, trener kilku pokoleń siatkarek i siatkarzy, zasłużony działacz LOK, LZS, SZS

Urodził się 28.01.1932 roku we wsi Piekiełko w powiecie limanowskim. Ukończył czteroletnią szkołę podstawową w Piekiełku, siedmioletnią w Tymbarku, gimnazjum w Limanowej i Państwową Szkołę Ogólnokształcącą w Ujanowicach. W roku 1952 złoĹźył egzamin dojrzałości, po czym podjął studia w WyĹźszej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, które ukończył w 1955 roku.
W tym samym roku zgodnie z otrzymanym nakazem pracy stawił się do dyspozycji Kuratorium w Rzeszowie, gdzie młodemu wówczas nauczycielowi zaproponowano pracę w Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Ustrzykach Dolnych.
W ten prozaiczny sposób 15.08.1955 r. miejscowość ta pozyskała zaangaĹźowanego bez reszty w działalność sportową fachowca, który - według opinii mieszkańców Ustrzyk Dolnych - wniósł największy osobisty wkład w rozwój i upowszechnienie w tym mieście sportu.
Pomimo posiadanych kwalifikacji do nauczania wychowania fizycznego oraz przysposobienia wojskowego (oficer WP w stopniu porucznika) dbał o swój rozwój zawodowy przez cały okres swojej pracy. W roku 1960 obronił pracę magisterską we wrocławskiej Szkole Wychowania Fizycznego, a w 1968 roku uzyskał stopień trenera II klasy w narciarstwie i trenera II klasy w piłce siatkowej (po ukończeniu studiów podyplomowych w roku 1980).
Po rozdziale szkół w roku 1963 pracował w pełnym wymiarze w LO. W latach 1958-1964 pełnił równieĹź obowiązki kierownika ogniska metodycznego w Ustrzykach Dolnych. W roku szkolnym 1973/74 był kierownikiem Internatu LO.
Przez cały okres pracy nauczycielskiej konsekwentnie walczył o to, aby traktowany drugoplanowo przedmiot wychowania fizycznego uczynić równie waĹźnym jak inne przedmioty, przekonując i udowadniając jego ogromny wpływ na kształtowanie dyscypliny i postaw moralnych młodzieĹźy. Dzięki zaangaĹźowaniu Pana K. Sojki i Pani J. Geło młodzieĹź LO przez wiele lat zdobywała czołowe miejsca we współzawodnictwie międzyszkolnym na najbardziej usportowioną szkołę województwa. Uczestniczyła w corocznej imprezie „Dzień Sportu”, której współorganizatorem był Pan Profesor.
„Umiał pobudzić, wskazać kierunek, dać przykład i przekonać” - to słowa osób, które go znają.
Większość obiektów sportowych powstałych na terenie miasta to w duĹźej mierze Jego zasługa. Dzięki osobistemu zaangaĹźowaniu i uczestnictwu młodzieĹźy, której był opiekunem i trenerem, powstały pierwsze w województwie wyciągi narciarskie. Pod kierownictwem swojego nauczyciela młodzieĹź samodzielnie przygotowała strzelnicę sportową, trasy biathlonowe, boisko o nawierzchni asfaltowej (pełniące rolę lodowiska w porze zimowej), brała udział w budowie sali gimnastycznej. W roku 1959 z inicjatywy Pana K. Sojki rozpoczęto budowę tras narciarskich biegowych i slalomowych. Większość prac wykonano dzięki Jego ofiarności i zaangaĹźowaniu zawodników sekcji narciarskich.
Inspiratorski charakter Jego działalności miał niezwykle wysoki walor wychowawczy. Rozbudzenie wśród młodzieĹźy zamiłowań sportowych oraz umiejętne pokierowanie nią przyniosło juĹź po kilku latach pracy wiele satysfakcji organizatorowi ustrzyckiego narciarstwa. JuĹź w roku 1963 na Ogólnopolskich Igrzyskach w Zakopanem Jego wychowanek zdobył złoty medal, a w roku 1967 trzech Jego zawodników uplasowało się w pierwszej dziesiątce na Mistrzostwach Polski. Pod koniec lat sześćdziesiątych sekcja alpejczyków MKS „Halicz” nie miała sobie równych w województwie rzeszowskim. Lata 70. to pasmo sukcesów sekcji biathlonowej prowadzonej równieĹź przez Pana Profesora (I miejsce sztafety chłopców oraz III miejsce sztafety dziewcząt w roku 1970 na Ogólnopolskich Igrzyskach MłodzieĹźy Szkolnej, złoty medal sztafety chłopców w Zakopanem w roku 1977).
Na zawodach centralnych organizowanych przez LOK Jego zawodnicy zajmowali czołowe miejsca, zdobywając wiele medali i pucharów.
Obok pracy trenerskiej z narciarzami, od roku 1968 rozpoczął zajęcia z siatkarkami LKS „Mechanizator” Ustrzyki Dolne. W ciągu kilku lat awansowały one z klasy A do ligi okręgowej, zajmując czołowe lokaty. Walczyły takĹźe o wejście do drugiej ligi. Prowadzone przez Niego druĹźyny siatkarek kilkakrotnie zdobyły mistrzostwo woj. szkół średnich, a takĹźe reprezentowały województwo na spartakiadach centralnych.
Pan K. Sojka organizował lub współorganizował liczne zawody na szczeblu rejonu, województwa i kraju (Ogólnopolskie Zawody Juniorów i Seniorów, Ogólnopolskie Igrzyska MłodzieĹźy Szkolnej w Biathlonie). Współpracował (brał udział w sędziowaniu) i pomagał przy organizacji Narciarskich Mistrzostw Świata w Zakopanem, za co otrzymał imienne podziękowanie od komitetu organizacyjnego mistrzostw w roku 1962. Był współorganizatorem kursów na sędziów narciarskich.
Wiele czasu poświęcał działalności społecznej w ZNP, na początku jako kierownik Ogniska ZNP przy LO, a póĹşniej jako działacz sportowy. To dzięki Niemu w konkursie „Nasze ognisko dobrze pracuje” Jego ognisko zdobyło I miejsce w województwie rzeszowskim. Organizował zajęcia sportowe dla nauczycieli, festyny oraz zawody w piłce siatkowej i strzelaniu (druĹźyny męska i Ĺźeńska kilkakrotnie zdobyły mistrzostwo woj. ZNP w piłce siatkowej i reprezentowały zarząd okręgu ZNP w zawodach strefowych).
Jako nauczyciel PO brał czynny udział w ćwiczeniach wojskowych i prowadził letnie obozy przysposobienia obronnego. Był także instruktorem obrony cywilnej i zastępcą kierownika Oddziału OC przy UMiG w Ustrzykach Dolnych.
W roku 1987 przeszedł na wcześniejszą emeryturę, pracując nadal na 1 etatu. W tym okresie swojej pracy prowadził sekcję dziewcząt „Sprawni jak Ĺźołnierze”, która w roku 1988 zdobyła mistrzostwo województwa i zajęła I miejsce na zawodach w Krakowie, na zawodach ogólnopolskich w Stalowej Woli w tym samym roku zdobyła brązowy medal, a w roku następnym zajęła IV miejsce.
W roku 1989 Pan K. Sojka zakończył pracę w liceum.

Za wieloletnią działalność i osiągnięcia w pracy zawodowej, wychowawczej i społecznej uhonorowany:
- Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi,
- KrzyĹźem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Medalem Komisji Edukacji Narodowej,
- Odznaką „Zasłużony Bieszczadom”,
- Nagrodą Specjalną Ministra Oświaty i Wychowania,
- Nagrodą Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki
oraz wieloma innymi odznakami i dyplomami.

Urszula Steciuk

Kazimierz Szmyd
profesor LO w latach l973-1995
dyrektor szkoły w latach 1987-1991

Urodził się 13 listopada 1931 r. w Golcowej w powiecie brzozowskim. Ukończył sześć klas w Publicznej Szkole Powszechnej nr 2 im. Króla Władysława Jagiełły w Brzozowie, następnie kształcił się w czteroletnim gimnazjum i dwuletnim liceum ogólnokształcącym. Po złoĹźeniu egzaminu dojrzałości w roku 1950 podjął studia wyĹźsze o specjalności historycznej na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Tytuł magistra uzyskał w lutym 1955 r.
Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami zaraz po obronie pracy magisterskiej otrzymał nakaz podjęcia pracy w Szkole Podstawowej w miejscowości Chechły w powiecie dębickim. Po odbyciu 3-miesięcznej słuĹźby wojskowej został urlopowany przez rzeszowskiego Kuratora Oświaty i skierowany do pracy w sferze kultury do Ustrzyk Dolnych. Powierzono mu wówczas kierownictwo Powiatowego Domu Kultury.
W Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych został zatrudniony w charakterze nauczyciela od 1 września 1956 r. Obie szkoły stanowiły wówczas jedną instytucję oświatową z jedną Radą Pedagogiczną, stąd teĹź ci sami nauczyciele pracowali jednocześnie z dziećmi i młodzieżą licealną. Zgodnie z potrzebami szkoły mgr Kazimierz Szmyd prowadził w tym czasie zajęcia z wielu przedmiotów oprócz historii. Warto wyliczyć takie przedmioty jak: fizyka, rysunki, logika. W ramach zajęć pozalekcyjnych opiekował się zespołami artystycznymi i estradowymi, był teĹź załoĹźycielem i opiekunem koła numizmatycznego. Ponadto prowadził kursy prawa o ruchu drogowym dla uczniów i dorosłych w ramach Ligi Obrony Kraju. Od 1 września 1963 r., kiedy to nastąpiło rozdzielenie szkół i szkoła podstawowa została przeniesiona do nowego budynku, Kazimierz Szmyd przeszedł do pracy pedagogicznej z dziećmi. Niebawem teĹź został kierownikiem nowej szkoły i funkcję tę pełnił do roku 1968. W tym właśnie czasie z Jego inicjatywy został wybudowany mniejszy budynek szkolny, gdzie obecnie odbywa się edukacja wczesnoszkolna.
W roku 1968 został powołany na stanowisko inspektora szkolnego Wydziału Oświaty Powiatowej Rady Narodowej w Ustrzykach Dolnych. Wraz z likwidacją powiatu ustrzyckiego w 1972 r. powierzono Mu funkcję zastępcy inspektora Wydziału Oświaty w Lesku na powiat bieszczadzki. W zakresie swoich zadań w ramach działu kształcenia otrzymał wizytowanie szkół średnich rejonu ustrzyckiego i leskiego. W roku szkolnym 1973/74 wizytował ustrzyckie LO.
W grudniu 1974 r na własną prośbę został przeniesiony do pracy w LO w Ustrzykach Dolnych i odtąd z tą szkołą związał się juĹź do końca swojej aktywności zawodowej w roku 1995. Jako profesor LO nauczał historii i języka łacińskiego w profilu humanistycznym, w okresie póĹşniejszym religioznawstwa. Prowadził teĹź zajęcia ze starszą młodzieżą licealną (klasy czwarte) w ramach fakultetu pedagogicznego oraz sprawował funkcję wychowawcy oddziałów.
W zakresie kształcenia ustawicznego prowadził zajęcia z historii dla dorosłych, organizowane przez Towarzystwo Wiedzy Powszechnej, a następnie kursy przygotowywawcze do egzaminów eksternistycznych prowadzonych przez LO.
W paĹşdzierniku 1987 r. został powołany na stanowisko dyrektora szkoły. Przy sprawowaniu tej funkcji mógł wykorzystać swoje wcześniejsze doświadczenia z zakresu administrowania oświatą. Jako dyrektor szkoły dużą wagę przykładał do prawidłowej organizacji nauczania, właściwego stosowania przepisów prawa oświatowego oraz do podniesienia rangi uroczystości szkolnych i patriotycznych w celu wychowawczego oddziaływania na młodzieĹź licealną. W 1991 roku przeszedł na emeryturę, pracując jeszcze na części etatu do listopada roku 1995.
Poza pracą zawodową uczestniczył i do dziś uczestniczy w życiu społecznym środowiska.
Jest współzałoĹźycielem oddziału ustrzyckiego PTTK, przez wiele lat pełnił funkcję prezesa bądĹş wiceprezesa tego oddziału. W latach 1990-1994 był radnym Rady Miejskiej I kadencji. Obecnie działa w Radzie Parafialnej Parafii Rzymskokatolickiej pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Królowej Polski, prowadzi kronikę parafialną i współredaguje gazetkę „Salve Regina”.

Za pracę zawodową i społeczną wielokrotnie nagradzany:
- KrzyĹźem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w roku 1975,
- nagrodą I Stopnia Ministra Oświaty i Wychowania w roku 1980,
- Medalem Komisji Edukacji Narodowej w roku 1992,
- nagrodą I Stopnia Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w roku 1992,
- nagrodą Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki „Zasłużony Działacz Turystyki” w roku1993.
- nagrodą Wydziału Kultury Fizycznej i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego w Krośnie w roku 1975.

Arkadiusz Lupa

Romana Janina Wojtków 
(13.11.1922 - 14.03.1992)

 

profesor LO w latach 1951-1978

Romana Janina Wojtków przepracowała w zawodzie nauczycielskim 38 lat, w tym w ustrzyckim Liceum Ogólnokształcącym - 27. Była nauczycielką wymagającą i konsekwentną, ale przy tym obdarzoną poczuciem humoru. Wzbudzała powszechny szacunek, a czasem moĹźe i strach.
Urodziła się 13 listopada 1922 r. w Olszanicy. Była córką Mariana Smolińskiego i Cecylii z Konopków. Jej ojciec pracował w PKP jako urzędnik. Rozpoczęła naukę w Szkole Podstawowej w Olszanicy, a zakończyła ją w Poznaniu, dokąd przeniosła się wraz z ojcem, który został tam oddelegowany słuĹźbowo do pracy. Tam teĹź ukończyła czteroklasowe (z małą maturą) Państwowe Ogólnokształcące Gimnazjum i Liceum im. Generałowej Zamojskiej.
W 1939 r. wraz z rodziną została przesiedlona z Poznania do Ustrzyk Dolnych, które w 1940 r. były zajęte przez Związek Radziecki. W Ustrzykach Dolnych pracowała w miejscowym tartaku w dziale finansowym. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej w 1941 r. tereny te znalazły się pod panowaniem niemieckim. W czasie okupacji niemieckiej w 1944 r. zmuszona była do pracy jako sekretarka kierownika targowicy w Ustrzykach Dolnych (w przypadku odmowy groził Jej wywóz do Niemiec). Jej rodzina przeniosła się do Uherzec, gdzie teĹź dołączyła w czasie rozpoczęcia działań wojennych na tym terenie. 1 lutego 1945 r. jako nauczycielka podjęłą pracę w miejscowej szkole podstawowej. Dwa lata póĹşniej przeniosła się do Olszanicy i pracowała w tamtejszej szkole. W lipcu 1949 r. złoĹźyła egzamin dojrzałości w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Krośnie.
We wrześniu 1950 r. Wydział Oświaty przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie skierował Ją na Państwowy WyĹźszy Kurs Nauczycielski języka rosyjskiego w Poznaniu, który ukończyła w styczniu 1951 r. Ze względu na zły stan zdrowia musiała przerwać pracę nauczycielską. Od marca do września 1951 r. pracowała w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w Poznaniu. Natomiast we wrześniu 1951 r. powróciła do wykonywania zawodu. Na własne Ĺźyczenie od 16 września 1951 r. zaczęła nauczać języka rosyjskiego w Szkole Podstawowej i Liceum w Ustrzykach Dolnych. W LO nauczała języka rosyjskiego od 1. 11.1951 r. do 31.08.1978 r., a więc do momentu przejścia na emeryturę. Nie zerwała więzi ze szkołą. Pracowała jeszcze ucząc na zastępstwach i w szkole wieczorowej do 1981 r.
W opinii z 7 maja 1962 r. o nauczaniu języka rosyjskiego przez Romanę Wojtków w klasach od V do XI w ówczesnej Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Ustrzykach Dolnych dyrektor Stanisław Dul napisał m.in.: „Lekcje pod względem metodycznym przeprowadza bardzo dobrze. Nie popełnia blędów rzeczowych. Mówi sama biegle po rosyjsku, co teĹź czyni i z młodzieżą juĹź od klasy V. Zwraca uwagę na akcent. Lekcje są uczuciowe i prowadzone w szybkim tempie, tak Ĺźe nie ma mowy o tym, by młodzieĹź się nudziła. Nauczycielka przeprowadza regularnie ćwiczenia w czytaniu i mówieniu. Lekcje jej mają wybitny aspekt wychowawczy. Ma osiągnięcia dobre i bardzo dobre, co jest wynikiem jej talentu pedagogicznego. W pracy społecznej bierze chętnie udział. Zasługuje na poparcie w całej rozciągłości”.
Przez wiele lat była prawdziwą animatorką szkolnego Ĺźycia artystycznego. Opiekowała się zespołem wokalnym „Połoninki”, z duĹźym wyczuciem artystycznym reĹźyserowała szkolne akademie (potem tę działalność prowadziła prof. GraĹźyna Maternowa). Uczniowie prof. Romany Wojtków z powodzeniem reperezentowali szkołę w olimpiadach, konkursach i przeglądach muzycznych. Warto wspomnieć, Ĺźe wychowała wiele póĹşniejszych rusycystek, by wspomnieć mgr Barbarę Amarowicz, mgr Helenę Szarzewicz, mgr Lucynę Kijankę, mgr Marię Jagielczuk, mgr Krystynę Królicką i mgr Urszulę Steciuk. W pamięci młodzieĹźy zapisała się jako prawdziwa profesjonalistka, o czym świadczy fakt, Ĺźe Jej uczniowie w swej dalszej edukacji, na egzaminach, na studiach nie mieli Ĺźadnych kłopotów z językiem rosyjskim.

Za trud pracy pedagogicznej otrzymała:
- Brązowy Krzyż Zasługi (1969 r.),
- Medal XXX-Lecia (1974 r.),
- Złoty Krzyż Zasługi (1975 r.),
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1978 r.).
Do tego należy dołączyć:
- Złotą Odznakę ZNP (1977 r.),
- „ZasłuĹźony dla Województwa Rzeszowskiego” (1972 r.)
- KrzyĹź Kawalerski Odrodzenia Polski.

Zmarła nagle 14 marca 1992 r. w Olszanicy. Pochowano Ją na cmentarzu w Uhercach.

Wojciech Domiszewski